Ο συνδυασμός των τριών νέων παιδιών απαντά συχνά και θυμίζει κυρίως τα αδέλφια στο Σκιές και Σιωπή (To kill a mockinbirg) της Λι Χάρπερ, αλλά με αλλαγές στους ρόλους και κυρίως στο αντικείμενο. Στο βραβευμένο με Πούλιτζερ classic –που μιλούσε για τα παιδικά χρόνια της Λι με τον φιλαράκο της, τον Τρούμαν Καπότε, και τον αδελφό της, στον Νότο– ο μπαμπούλας φαινόταν να είναι ο γείτονας Μπου, αλλά ο πραγματικός αντίπαλος ήταν το τέρας του ρατσισμού και η σταδιακή συνειδητοποίησή του. Στα Πλεονεκτήματα του να είσαι στο περιθώριο, απέναντι στα τρία παιδιά, τα δύο αδέλφια και τον φίλο τους τον Τσάρλι, ο εχθρός είναι αόρατος, ασαφής, επομένως αδύνατο να δικαστεί και να ενοχοποιηθεί, με τη βοήθεια ενός φιλελεύθερου και ηρωικού Άτικους Φιτς.
Η σύγχυση της εφηβείας, χωρίς σαφείς ήρωες και τρομερούς δράκους, είναι το ζητούμενο εδώ, και ο Τσάρλι βρίσκεται στη μειονεκτική θέση της απειρίας και του uncool, ένα παιδί που κοιτάζει με ορθάνοιχτα μάτια και επηρεάζεται. Η Σαμ γίνεται αμέσως η φαντασίωσή του και ο Πάτρικ ένας εκκεντρικός μαγνήτης, ο ξεναγός στη μαγεία της μεταμόρφωσης (ο Έζρα Μίλερ είναι ιδανική επιλογή, αντίστιξη στη στέρεα καλοσύνη του Λόγκαν Λέρμαν). Τον παρασύρουν στη δίνη της μουσικής και του σινεμά, με το κερασάκι του διαφορετικού.
Ο Τσάρλι δεν είναι επαναστάτης αλλά μια ταπετσαρία, συμπαθής, χαριτωμένος, μα δειλός και ανύπαρκτος, όπως οι περισσότεροι μαθητές στο γυμνάσιο. Διαθέτει χαρίσματα και αρετές, που, όπως οι περισσότεροι, δεν τα βλέπει, γιατί δεν αντικατοπτρίζονται στην αποδοχή των άλλων. Το μεγαλύτερό του πλεονέκτημα είναι ότι βρίσκεται στη φάση της αναμονής, αφομοιώνοντας τα παθήματά του. Χωρίς να φέρνει τομή στο είδος, ο συγγραφέας επιχειρεί το πορτρέτο της εφηβείας μέσα από το επιμέρους πορτρέτο ενός νέου που φαίνεται νορμάλ, αλλά φλερτάρει με την ψυχική ασθένεια, παρατηρώντας τους συσχετισμούς της οικογένειάς του, απορροφώντας τις κοινωνικές πιέσεις και προσπαθώντας να είναι ευγενικός με τους ανθρώπους που πολλές φορές τον βλάπτουν.
Ο Τσάρλι, κατά μία έννοια, είναι ο ευάλωτος και γενναίος ιππότης που δεν είναι σίγουρος πως μπορεί να αντέξει τις κακουχίες, αλλά τον αγώνα του τον δίνει με ψυχή. Με τον ίδιο τρόπο, η τρυφερή κομεντί αυτή φαίνεται νορμάλ, χωρίς γοτθικά τερτίπια και περιττό spleen, δεν «σπάει» το είδος, αλλά παραδέχεται πως το καλειδοσκόπιο της εφηβείας δεν γίνεται να χωρέσει στα κλισέ που επαναλαμβάνονται συνεχώς από τις στάνταρ αμερικάνικες κωμωδίες – αυτές που παρουσιάζουν τα νέα παιδιά σαν τρελαμένους κάφρους
Είναι ένα βιβλίο που δεν συνίσταται μονάχα σε έφηβους οι οποίοι πολύ πιθανόν να ταυτιστούν με τους ήρωες του βιβλίου, αλλά και σε μεγαλύτερες ηλικίες καθώς θα επαναφέρει σίγουρα πολλές μνήμες που ίσως έχουν ξεχαστεί. Ευκολοδιάβαστο με πολύ απλό λεξιλόγιο μεν, με πολύ συναίσθημα δε.
Ας παραπέμψω κάποιες φράσεις από το αγγλικό αντίτυπο για να καταλάβετε τι εννοώ.
.
"Charlie: Why do nice people choose the wrong people to date?
Bill: Are we talking about anyone specific?
[Charlie nods]
Bill: We accept the love we think we deserve.
Charlie: Can we make them know they deserve more?
Bill: We can try."
"So, this is my life. And I want you to know that I am both happy and sad and I'm still trying to figure out how could that be."
"Right now we are alive and in this moment I swear we are infinite."
Υ.Γ.:το συνιστώ ανεπιφύλακτα
ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου